Masker.

Sinds ik een dochter heb, begin ik zelf ook steeds vrouwelijker te worden. Ik heb niet meer een totale hekel aan roze. En barbies hebben langzaam maar zeker ook hun plaats in mijn huis veroverd. Ik weiger nog steeds om die krengen aan te kleden, maar ze zijn tot totale vreugde van dochter in huis. Dat was stap 1 zie je haar en die verdomde hooggehakte blonde plastic poppen denken. Maar genoeg over barbies en dochterlief, want dit verhaal gaat over mij. Over mij en mijn masker. Kijk, er zijn dagen dat ik gewoon in mijn spijkerbroek loop met kekke sneakers eronder, er zijn tegenwoordig ook dagen dat ik keurig gekleed door het leven ga. Mooie broek, mooie set bovenkleding en prachtige sieraden. Begin ik verslaafd aan te raken. Mooie kettingen en armbanden kopen. Plaatje is dan compleet. Echte vrouw komt er dan aan. Alleen als je dan je vizier losrukt van mijn ehh, laten we zeggen schoenen, dan sta je oog in oog met een dodelijk vermoeide kop. Dat past dan niet in het plaatje, en dus doen we daar iets aan. En dat iets is een masker. Je kunt maskers op doen. Dan heb je een minder vermoeid gezicht. Nou dat gezicht is nog net zo moe, maar de rimpels zijn minder zichtbaar. Nu heb ik de afgelopen 4 maanden regelmatig een masker opgehad. Heerlijk was dat. Lekker groene modder, of bruine chocola, kijk het ziet er niet uit, maar als de bel gaat doe je gewoon de deur niet open. Maar al met al lopen die pakjes behoorlijk in de papieren, dus toen ik vorige week met mijn dochter bij een goedkopere kruidenier liep, kochten we 3 duo pakjes met gezichtsmaskers. Voor maar 50 cent voor een duopak. Dat is geen gekke prijs. Nou, ik heb het geweten, ik weet waarom die krengen zo goedkoop zijn. Ik zou ze de volgende keer weigeren, ook al krijg ik ze gratis. Het opbrengen ging gesmeerd, kan niet anders zeggen, en het rook ook heerlijk. Dit kon niet mis gaan. Nou jullie voelen hem natuurlijk al vanaf de eerste zin aankomen. Het kon wel mis gaan. Gruwelijk zelfs. Na een minuut of 10 merkte ik dat ik eigenlijk alleen nog maar een stukje onderlip kon bewegen. En zelfs dat ging moeizaam. Geeft niets, want bij de andere maskers hoefde ik maar te lachen, even in de spiegel kijken volstaat meestal, en dan kraakte dat masker zo mijn gezicht af. Nu dus niet. Ik naar beneden en 4 gezinsleden rolden zo door de kamer. Wat heb jij nou op je gezicht? Elll .ske.. Wist ik uit te brengen. Op de verpakking stond: trek het masker via de zijkant voorzichtig los. Ik had 2 stukjes plastic in mijn handen, maar mijn gezicht zag er nog steeds uit als een uitgelopen kaars. Overtollige stukjes kunt u met lauwwarm water verwijderen. Ik met een washand boenen, kwamen er nog meer stukjes los. Ik keek nogmaals in de spiegel. Daar waar het masker losgekomen was zag mijn huid rood. Vuurrood. Lekker dan zo’n masker. Je huid knapt er van op?!?!? Niets je huid knapt er van op. Nog nooit zo rood gezien. Maar ik kon ook niet even douchen, want mijn kinderen moesten weer naar school. Nu trek ik me nooit iets van iemand anders aan, en ging dus gewoon met de kinderen mee. In de auto pulkte ik nog meer stukken plastic van mijn huid. Tevreden keek ik in de autospiegel, (5 bij 3 cm) en ging huppelend (met mijn dochter) het schoolplein op. Dat de pleinwacht zich omdraaide had me wakker moeten schudden. Een andere wachtende moeder maakte me attent op een stukje wat bij mijn oor zat. Ik via het raam van dochter kijken of ik nog meer zag, staat de juf aan de andere kant van het raam. Oké, gewoon net doen of er niets aan de hand is. Kinderen van de bovenbouw keken me allemaal lachend aan, ouders draaiden hun hoofd om. Gewoon vriendelijk blijven kijken, hield ik mezelf voor. Eindelijk ging de bel. Dacht ik verlost te zijn van blikken, en dat het niet erger kon worden: in de klas van Sophie kwamen er steeds meer meisjes om me heen staan. U heeft papier op uw gezicht mamma van Sophie. En voordat ik iets kon zeggen brult mijn dochter door de klas, Nee, dat is een masker van plastic. Anders krijgt mamma een ouwe kop. Maar meestal doet ze er groene modder op, of chocola, maar deze was goedkoper. Nog nooit zo snel de pappa’s, mamma’s opa’s en oma’s de klas zien verlaten. Stikkend van de lach. Ik liet de kindertjes nog maar eens goed kijken. Heel interessant vonden ze het. Totdat ik besloot om nog een stuk plastic los te trekken. Allemaal gillende kindjes en een mamma van Sophie die heel snel de klas uit vluchtte. Op weg naar een warme douche.

Red het basisonderwijs! - Red het basisonderwijs; stop de afrekencultuur!

Red het basisonderwijs! - Red het basisonderwijs; stop de afrekencultuur!

Opper huisvrouw.

Dit weekeinde voelde ik me even Nigella Lawson. Op zaterdag tussen 3 zwemlessen en een judotoernooi vond ik nog tijd om met mijn kinderen een cake en 2 broden te bakken. Het brood smaakte geweldig, was heel snel op, maar de cake zag er vreemd uit, smaakte ook raar. Bleken we de suiker vergeten te zijn. Oudste zoon smulde evengoed van de cake, en was erg blij dat de rest van het gezin het minder smakelijk vond. Bleef er meer voor hem over. Vanmorgen werd ik wakkker met een kop koffie in bed, kon ik heerlijk uitslapen en zelfs mijn boek uitlezen. Ik heb in tijden geen detective gelezen die tot op het laatst verrassend en spannend te noemen was. Een heerlijk ontspannen ochtend dus. Lekker douchen, en toen ik eindelijk beneden kwam was het al 10 uur. En de kinderen hadden toen wel zin om weer actief te worden. Dus was de boter al weer uit de koelkast en de pakken bakmeel stonden ook al te pronken op het aanrecht alsof ze wilden zeggen: die cake van gister moeten we even doen vergeten door een hele lekkere appeltaart te maken. Met de handdoek nog op mijn hoofd gingen we aan de slag. 1 ontspannen mamma en 3 enthousiaste kinderen. Nu is het zo met kinderen dat het deeg het lekkerste is, als het nog vers is, dus toen we de appeltjes in de vorm deden, en de rolletjes wilden draaien voor de bovenkant, was het deeg zo goed als op. Een paar kruimeltjes lagen zielig alleen in de kom. Toch maar over de vulling gestrooid en in de oven schuiven. Nu zijn de kinderen in de speelkamer aan het spelen, lacht mijn man zijn kaken stijf over het idee alleen al dat ik een opperhuisvrouw ben, kijkend naar het slagveld in de keuken en de berg was- en strijkgoed in de badkamer. Maar mijn ochtend kan niet meer stuk. Straks sluiten we hem af met een heerlijke verse appeltaart gemaakt samen met mijn kinderen. Dat is toch het ultieme zondagochtendgevoel?

Hij was lekker!! Mijn kindjes mogen volgende week weer bakken!

Winter weer.

Ik zit aan de hoge tafel met de gordijnen open, en terwijl binnen de verwarming aanstaat is het buiten prachtig weer. Het vriest, maar tegelijkertijd schijnt de zon. Dat zijn de plus momenten van de winter. Als je het grauwe weer bijna zat bent, gooit de natuur er een echte winterdag tegenaan. Met zon. Dan glinsteren de spinnenwebben, schitterd het gras, ziet de witte tuintafel er ook opeens weer vrolijk uit en krijg je weer zin om lekker naar buiten te gaan, om in de tuin te werken. Maar dat kan nog niet, en dus blijf ik verwonderd naar buiten kijken door de tuindeuren heen en in mijn hoofd groeien de plannen voor het voorjaar. Net zoals mooie bloembollen groeien in de betonnen potten die ik buiten heb gezet. En als dan straks de eerste puntjes boven de grond komen, kunnen we naar buiten, de tuin weer voorjaarsklaar maken. Voorlopig genieten we van afstand. Met de verwarming behaaglijk aan.

Shoppen.

Er zijn dagen dat ik helemaal niet zo veel beleef. Vandaag was zo'n dag. En dus had ik tijd voor andere dingen. Winkelen. Ik heb vanmiddag gewinkeld. Nu heb ik daar een hekel aan, maar ik heb vandaag in 2 uur tijd een heleboel winkels bezocht. Beetje onwennig schuifelde ik door de gangpaden heen, verlekkerd naar een prachtige vitrinekast kijkend die vast zo mooi in mijn huis zou passen, grappige woonaccessoires gezien, weer naar nieuwe schoenen gekeken, maar ik heb 2 weken geleden al 3 nieuwe paren ons huis binnengesmokkeld, en ik kan ze niet meer kwijt....kleine cadeautjes gekocht voor mijn kinderen, getwijfeld of ik die kledingwinkel binnen zou stappen waar ze echt geweldige kleding hebben, maar het toch niet gedaan, misschien de volgende keer. Want dat er een volgende keer komt weet ik na vanmiddag zeker. Smaakt naar meer. Paar uur winkelen zonder achter weggelopen kinderen te hoeven jagen en luiers te moeten verschonen op de meest achterlijke plaatsen. Nu alleen nog even een geldbron aanboren zodat ik mijn shoptic kan bekostigen.

Oma's kastje.

Een paar jaar geleden kochten wij ons huis in Zweden. De benedenverdieping stond vol met donkere grenen meubelen. Mooie meubelen van echt hout , maar: donker grenen. En dat was nou niet bepaald wat me voor ogen stond. In mijn huisje wilde ik mooie lichte meubelen. Net als alle andere Zweden. Worden ze vrolijk van. Van lichte meubelen. En je wilt je toch aanpassen. Kleine kastjes en tafeltjes namen we mee naar Nederland, en dus stond ik als de kinderen op school zaten, buiten in de tuin meubeltjes te schuren en te schilderen. En alvast te genieten van de geweldige tijd die we in het Noorden zouden beleven. 1 Grote grenen kast paste niet in de auto, of eigenlijk wel, maar dan konden mijn kinderen weer niet mee. Dus bleef de grote kast in Zweden. Geduldig wachtend op onze terugkomst. Toen we terug kwamen hadden we oma mee. En oma bestempelde de grote grenen kast als haar project. Nauwgezet werd de kast geschuurd en ontvet en geschilderd. En nog een keer en nog een keer. En daar was opeens een prachtige witte kast. Een hele oude kast die er nu heel modern uitzag. Oma kocht een mooie blauwe schaal, want oma houdt van blauwe schalen en 2 prachtige houten schilderijen. Nieuwe lampenkap op een oude ijzeren voet en oma's hoekje was geboren. Dit jaar gaat oma 1 van de vakanties niet mee naar ons kleine huisje, maar als we op de bank zitten kijken we naar oma's kast en steken we een waxinelichtje aan. Is ze in gedachten toch een beetje bij ons.

Anna Marie.

Nye Kök i Sverige.

Wij dachten toen wij ons huisje in Zweden kochten met een gering budget een paleisje te kunnen krijgen. Dat kleine budget is enigszins tegengevallen, maar dat paleisje komt er wel. In de zomer van 2010 heb ik een nieuwe keuken gekregen. Mijn man zal wel zeggen: niets gekregen, keihard voor gewerkt. Hij is eerst begonnen met het slopen van de oude keuken en als je dan een zielig hoopje troep in je tuin ziet liggen, kun je je niet voorstellen dat je daar je eten op hebt gemaakt. Vies, oud, nat en vooral kapot.

Let vooral op alle plaatjes hout die overal tussengetimmerd waren. De kraan lekte, en dus was het hout onder de keuken doorweekt. Stonk dus geweldig. Tegeltjes waren soms wel en soms niet aanwezig en de electriciteitskabels zaten aan de (lekkende) waterleiding gekoppeld. Moet je ook niet te veel over nadenken. Ook kwam het antwoord op onze vraag hoe de muizen nu in vredesnaam in onze keukenlaatjes konden komen. Er was om onverklaarbare reden een gat geboord door de vloer naar de ruimte onder het huis. Moderne ventilatie waar we dus niet erg blij mee waren. Plankje hout, stuk gaas en een tube purschuim hebben dit probleem hopelijk opgelost. Hoewel muizen natuurlijk gewoon door de purschuim heen knagen.

Echtgenoot heeft vervolgens 2 weken geknutseld aan zijn vakantie project. Hij verlangt soms wel eens naar de vakanties dat we gewoon ergens met de tent op de camping stonden. Als daar een nieuwe keuken gebouwd moest worden voorzag hij de camping eigenaar gratis van advies, en dan liep hij weer fluitend naar de tent terug om lekker in het zonnetje onderuitgezakt een boek te lezen. Maar goed, alles voor zijn gezin. En zijn vrouw en kinderen wilden geen muizenkeutels meer in de laatjes, dus bouwde hij aan een keuken in een 100 jarig verzakt Zweeds huis. Welke rechte wanden, horizontale vloer? Werkblad waterpas leggen? Het heeft heel wat zweetdruppels gekost, maar het resultaat van die noeste arbeid mag er zijn:

Een prachtige keuken waar we al heerlijk gekookt en gebakken hebben. Zonder muizenkeutels en zonder lekkende kraan. Nu maar een nieuw vakantieproject voor mijn man verzinnen. Stel je voor dat hij zich gaat vervelen tijdens zijn welverdiende vakantie.

Grote schoonmaak.

In Scandinavië hebben de vrouwen zo rond half december opeens de kriebels. De schoonmaakkriebels. De Scandinavische mannen hebben dat werkelijk nooit gedurende welk jaargetijde dan ook, getuige de hoeveelheid auto’s, kapotte kachels, landbouwmachines en zakken vuil die buiten op het erf staan, maar de vrouwen beginnen half december opeens alles op te ruimen. Binnenshuis welteverstaan. Voor ons buitenstaanders is dat op zijn zachtst gezegd vreemd te noemen. Het vriest 20 graden en dan gooi je ramen en deuren open om alles eens goed door te luchten. Snap je trouwens opeens wel waarom de inwoners van het hoge noorden al in het voorjaar beginnen met het hakken van hout. De vrouwen zetten in de koudste periode alles open en dan gaat er wat brandhout doorheen! Arme mannen. Kijk, frisse lucht komt er in huis, dus wat dat betreft is er iets voor te zeggen, maar de grote schoonmaak doen met je skikleding aan dat hoeft voor ons dus niet. De mannen moeten vervolgens zorg dragen voor het afvoeren van het afval wat uit huis komt, maar ze verstoppen de zakken gewoon tussen de motorblokken en fietswrakken. Geen haan die ernaar kraait. Trekken ze vrolijk nog een flesje zelfgebrouwde alcohol open en de decembervreugde slaat toe bij de heren. Bij de dames even later ook. Verzamelde troep van een jaar is weer het huis uit en dus is er plaats voor nieuwe dingen. Kerstversieringen. Het hele huis en de hele buitenboel worden versierd met lichtjes. De Eneco directeuren, (Vattenval in Scandinavië) wrijven blij in hun handen. De kerstbonus is weer binnen. 24 december gaat iedere Zweed (en Noor) om 15.00 naar Kalle Anka kijken. (Donald Duck) en daarna gaat het hele gezin het bos in om een (illegale) kerstboom te kappen en op kerstavond wordt deze versierd. Groot familiefeest met een enorme dis waar een gemiddeld gezin een maand van kan eten, maar ja je weet nooit wie er allemaal langs komt gedurende de kerstdagen. Dus moet er overvloedig te eten en te drinken zijn. Gelukkig is het huis opgeruimd, kunnen de dames de gasten ook trots verwelkomen. Ieder jaar denk ik dat ik eigenlijk een voorbeeld moet nemen aan mijn Scandinavische medebewoners, maar als ik dan om me heen kijk in mijn huis vol speelgoed en blije spelende kinderen, dan geniet ik nog een jaartje langer van alle troep om me heen. Dit jaar doen we het zelfs helemaal anders, we zijn niet eens thuis. We hebben 2 prachtige bomen in huis, allemaal kerstversieringen geknutseld door mijn kinderen, overal staan kaarsen en waxinelichtjes heel gezellig te zijn, maar kerst vieren we in de sneeuw. Op de piste. Maar toch heb ik me vandaag helemaal in het zweet gewerkt. Met alle ramen open. Want als ik dan straks terugkom van vakantie, dan kom ik thuis in een opgeruimd huis. En mijn vuilnis? Die heb ik zelf in de grijze bak gegooid. Prettige kerstdagen en een goed Nieuwjaar!