Met de bus.

Voor sommige mensen is het reizen met de bus net zo vanzelfsprekend als het voor mij is om ’s morgens schoenen aan te doen. Voor mij is een bus dat niet. Niet vanzelfsprekend dus. Of beter gezegd: ik was nog nooit met de bus ergens naartoe gereisd. Uiteraard wel met schoolreisjes, maar dan stapte ik gewoon in een bus met chauffeur, zocht een leerling uit die eenzaam en alleen op een bankje zat en reed met de hele bus naar 1 of ander pretpark.

In het vervoer heb ik liever zelf de touwtjes in handen. (Voor de mensen die mij kennen: ja, ook buiten het vervoer. Ik heb graag overal en altijd zelf de regie) Met de invoering van een automatische kaart, werd voor mij de drempel naar het openbaar vervoer een hele berg. De trein kun je mij nog uitleggen. Je loopt naar een perron, logt in met je kaart en stapt zoveel haltes verder weer uit op een ander perron. Logt uit bij een ander paaltje en ziezo, de reis is geslaagd. Met de bus werkt het precies eender legde men mij uit.

NIET DUS! Heeft u ooit bij een bushalte een inlog paal zien staan? Precies! Niet hetzelfde. De paal zit in de bus legde men mij verder uit en dus scan je de kaart bij het in- en uitstappen. NIET DUS! Want als die paal met mij meereist, hoe weet die paal dan hoever ik heb gereisd?? Ik log in in de bus en ik log uit in de bus. Maar die paal weet niet waar we zijn! Hier begonnen mijn kinderen opeens verwoed iets onder tafel te zoeken. Ze waren vast iets belangrijks kwijt, want de tranen liepen over hun wangen.

Afijn! Als je met de auto zonder tomtom naar Oostenrijk rijdt, door Duitsland, Denemarken, Groot Brittannië doorkruist en heel Scandinavië al hebt bekeken, (nogmaals zonder tomtom) Hoe moeilijk zal het dan zijn om met de bus naar Alkmaar te rijden? Dus besloot ik op een zaterdagavond de proef op de som te nemen. Ik zou een heuse wereldreiziger worden. Was de hele dag niet te genieten, compleet thuisfront was ernstig blij dat ik even een paar uur verdween en op het laatste moment besloot eega maar mee te lopen. Just in case….

Wachtend bij de halte, zie ik in de handen van medereizigers opeens een gele kaart en ik staar naar mijn blauwe kaart. Ojee, de verkeerde kleur. Ik heb de verkeerde kleur kaart. Waar is die paal en waar blijft die bus? Van spanning begon ik te ratelen en ik hield niet meer op. Medereizigers keken me boos aan. Hou je snavel! Zag je ze denken, en: die is niet helemaal goed wijs in haar bovenkamer!

Klopt. Maar de bus kwam en ik hield dapper mijn kaart voor een scherm. Stralend nam ik plaats, stralend keek ik naar buiten naar eega, en stralend vertelde ik aan een ieder die naar me wilde luisteren: ik heb ingelogd! Niemand wilde overigens naar me luisteren, maar ik vertelde het ze toch maar. Dat de bus een totaal andere route richting stad reed als ik met mijn auto doorgaans doe, zorgde voor verwarring in mijn hoofd. Busbaan. Busbaan was heel veel sneller, dus ik heb de route in mijn hoofd geprent. Voor als ik de volgende keer weer gewoon met de auto ga. Uitloggen ging geweldig en mijn avond kon op voorhand niet meer stuk.

Dacht ik. Ik moest natuurlijk ook weer terug. Terug naar huis. Vinden de kinderen wel zo prettig. Op het centraal station keek ik heel erg goed naar de buslijn en stapte in de goede bus in. Pakte mijn kaart, logde in en nam plaats. De buschauffeur pakte zijn muntenbak, zijn kaartjes, stopte alles in een tas, trok zijn jas aan en riep: "goedenavond" op het moment dat hij de bus verliet. EHHHHHHHHH?

Er zal vast een verklaring zijn, of beter: een vervangend chauffeur. Het wachten begon. 1-2-3-4-5-6-7-8-9-10 minuten. De bus zou nu moeten gaan rijden. Ik zat nog steeds in een verlaten lege bus. Naast mij een andere bus en ik lachte vriendelijk naar reizigers in andere bus. Ik maak me geen zorgen hoor. Het zal wel goed komen. Ondertussen vroeg ik op facebook om hulp. 11-12-13-14-15 minuten en eindelijk kwam er een nieuwe chauffeur. Oef. Zie je wel, alles komt goed. Intussen was ik de halte kwijt waar ik uit moest stappen. ‘Mijnheer de chauffeur, ik reis voor het eerst met de bus en ik weet niet waar ik er uit moet stappen.’ Ik fluisterde, want geef toe, het is tamelijk achterlijk als je de veertig gepasseerd bent en je niet weet hoe een bus werkt. ‘Nou ja! Dit meidje gaat voor het eerst met de bus en ze denkt nu dat ik een reisleider ben. Ik ben een buschauffeur, geen vakantieplanner!’ De chauffeur fluisterde niet, maar schreeuwde tamelijk hard door de bus. Ik zag mijn gezicht heel erg rood worden. Ik keek achterom en zag de hele buslading passagiers naar mij staren. Hoezo heeft op dit moment opeens niemand zo’n klote telefoon in hun handen? Hoezo wordt er nu opeens op mij gefocust?

De chauffeur zag de paniek bij mij toeslaan en antwoordde toen snel dat hij ook de halte niet wist, maar dat hij me echt bij de fietsbrug en de supermarkt uit de bus zou zetten.

U gelooft het niet, maar ik kwam thuis. Een ervaring rijker. En het antwoord op de vraag hoe de bus weet wat mijn reis heeft gekost? GPS mam. Een bus rijdt op gps. Dat apparaat dus ook.

Je bent nooit te oud om te leren en nooit te oud om met de bus te gaan.